Dear Zachery is een Amerikaanse documentaire, of eigenlijk: een eerbetoon aan een man die vermoord wordt door een gestoorde geliefde. Die geliefde vlucht vervolgens naar Canada en blijkt het kind te dragen van de man, waarna diens ouders proberen voogdij over het kind te krijgen. De film is bijzonder effectief in het betrekken van de kijker bij de tragedie die zich ontvouwt. Er is geen ironie tegen opgewassen, terwijl je beseft gemanipuleerd te worden. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst in tranen een film heb gekeken. En dan weet je als kijker niet eens dat de echte schok nog moet komen.
    De film eindigt in een pleidooi voor bepaalde hervormingen waarvan het onbegrijpelijk lijkt dat ze niet worden doorgevoerd. Wanneer je iets weet van het openbaar bestuur, kun je bedenken dat het wel eens beter kan zijn dat de hervorming faalt. Hoe naar dat ook lijkt. Herstel: is.
    Soms hoor je de verzuchting dat burgers zich machteloos voelen. De suggestie is dat het niet zou hoeven, dat het een gebrek aan kennis is. Maar er zijn hele vakgebieden in de greep van de machteloosheid. Waaronder het mijne.

Er zijn dappere volhouders die nog wel eens een reactie op dit weblog achterlaten, alsof Twitter en al die nieuwewetse uitvindingen nooit gedaan zijn. Hulde aan jullie. Alleen voor dit selecte gezelschap de volgende mededeling: de anti-spam-vraag is veranderd. Laat je niet van de wijs brengen. (Er was een spammende webwinkel die het antwoord op de vraag aan zijn robots had gevoerd, vandaar.)

In de sauna valt op dat het menselijk lichaam de creatie is van een vijftigjarige vrouw die net een cursus Klei en Verdriet is begonnen.

Vorige week is het nieuwe VakantieDoeBoek van Hans Ubbink uitgekomen. Mijn bijdrage, Ikaria, is hier te lezen (PDF). (Inderdaad, het is een bewerkte versie van dit stuk.)

De bijdrage wordt vergoed in natura, dat wil zeggen, met kleding van Hans Ubbink. Zonder dat ik daartoe aanleiding had gegeven, zei mijn vrouw: ‘Lief van je dat ik kleren van Hans Ubbink mag uitzoeken.’
    Ik vertelde dit voorval aan een vriend. Hij zei: ‘Het is belangrijk dat je vrouw profiteert van je schrijfactiviteiten.’ Dat vond ik een waardevolle observatie.

Een dienstmededeling: Omdat nieuwe stukjes nogal onregelmatig verschijnen, zal ik updates vanaf nu doorgeven via Twitter: @bijzinnen.

Kom ik terug van de kapper, zegt mijn vrouw: ‘O leuk, je hebt Playmobilhaar.’