Ik was op het stadhuis, om met mijn dossierbeheerder verscheidene burgerzaken te regelen.
?Ik heb geprobeerd om het online te regelen,? zei ik.
?Werkte niet, zeker,? zei mijn dossierbeheerder.
?Nee, het was een bende.?
?Ja. Ik ben altijd al tegen het nieuwe systeem geweest. Best leuk hoor, online je ondertrouw afhandelen, maar het werkt niet. Zodra er iets afwijkt, moet je alsnog hier langskomen. Het werkt alleen voor standaardgevallen, maar tegenwoordig is bijna niemand meer standaard.?
?Ik ben wel standaard, dus voor mij was het perfect geweest.?
?Ja, jij bent wel standaard.?

Toen ik thuiskwam, was er een reactie op mijn email van afgelopen week.

Beste gebruiker van "Ons Haagse Huwelijk",

Tot mijn grote spijt moet ik u mededelen dat de site van "Ons Haagse Huwelijk" tijdelijk uit de lucht wordt gehaald.

We hopen op deze manier een aantal  problemen in "Ons Haagse Huwelijk" op te lossen, zonder u daar last van heeft.

Vooralsnog kan ik niet aangeven hoeveel tijd dit in beslag zal nemen. Uw dossier blijft onder beheer van het bureau Huwelijken. Voor eventuele vragen kunt u daar altijd terecht: huwelijken@dbz.denhaag.nl .

Ik logde in en het systeem functioneerde nog steeds. Of non-functioneerde nog steeds. Mijn dossier gaf aan dat ik nog geen enkele van de bescheiden had ingeleverd. Terwijl ik alles al ingeleverd had.

Standaardgevalliger dan dit wordt het niet. Waar gaat het heen als IT-ers niet eens standaardgevallen kunnen afhandelen.

Eindelijk voel ik me burgerlijk, nu we gaan trouwen. Burgerlijk als in: lijkend op een burger. Tot nu toe heb ik nog nooit iets met de gemeente van doen gehad. Behalve mijn inschrijving als inwoner een paar jaar geleden. O, en wat acceptgiro?s waar mijn handtekening op moest.

Nu pas maak ik volledig gebruik van mijn burgerrechten ? en het is een feest. De procedure rondom het inschrijven van de VIHB op mijn adres. Het erkennen van de ongeboren vrucht. Het aanmelden van de intentie te trouwen. De procedure richting ondertrouw. En nog zo wat dingen. Het is prachtig, ik weet niet waarom ik dit niet eerder heb gedaan.

De ambtenaren zijn zonder uitzondering behulpzaam. Burgerrechtelijktechnisch mag ik bijvoorbeeld nog geen trouwzaalreservering maken. Maar de meneer aan de telefoon zei dat ik maar even een briefje moest sturen. Het mocht eigenlijk niet, maar hij ging iets regelen.

Ook is er een prachtige website. Onshaagsehuwelijk.denhaag.nl. Alleen al voor die domeinnaam moeten er prijzen worden uitgereikt. Ik heb een prachtige veilige gebruikersnaam toegewezen gekregen: 3EG46VHY67533X. Probeer die maar eens te kraken. Inmiddels heb ik ook een dossierbeheerder. Iedere keer denk ik: mooier dan dit kan het niet worden, maar dan krijg je ineens een dossierbeheerder toegewezen. Prachtig. Samen met de dossierbeheerder ga ik mijn dossier, euh, beheren. Ik zal hem of haar ook een uitnodiging sturen voor het huwelijk ? dat is wel het minste.

Uit pure dankbaarheid mail ik ook regelmatig naar de mensen achter de site. Af en toe werkt er iets niet en ik zie het als mijn burgerlijke plicht dat te melden. Aan mijn dossierbeheerder ligt het niet, er zit een commercieel bedrijf achter ? het heet Comites, geloof ik. Prachtige dingen doen ze daar. Lees maar:

Comites levert advies, programmamanagement en projectleiding. De focus ligt op vraagstukken rond het optimaal bedienen van klanten en het verbeteren van het bedrijfsresultaat door het op de juiste wijze inzetten van informatie technologie. Kernbegrippen zijn:

• vraaggestuurde verkoopondersteuning en dienstverlening
• besturing en innovatie
• efficiëntie van ICT oplossingen

Ik heb echt een enorm zwak voor ?kernbegrippen.? Hoe vaak zeg ik niet tegen de VIHB; als mensen nou eens wat meer het begrip kernbegrip zouden omarmen, dan zou de BV Nederland er heel anders voor staan. Bij Comites hebben ze ongetwijfeld heel competente mensen in dienst ? want daar heerst de tucht van de markt, hè. Ik weet alleen niet waarin die mensen precies competent zijn. Niet in websites bouwen in ieder geval.

Van de, pak ?m beet, tien keer dat ik de agenda?s van de trouwlocaties raadpleegde, werkte het een keer. De eerste paar keren waren alle dagen op alle locaties volgeboekt ? tot en met juli 2006. Dat kan niet kloppen, zei ik tegen de VIHB, maar het lukte me niet haar gerust te stellen. Vandaag keek ik weer even, om te zien of onze geritselde reservering er in stond, en nu werkte de link naar de agenda niet meer.

Kom, dacht ik, tijd voor een mailtje. Je bent burger of je bent het niet. Toen ik toch bezig was meldde ik meteen maar even:
- dat mijn sofinummer niet werd geaccepteerd door de website
- dat het onmogelijk was om twee pdf?s met ?naamsverklaringen? te downloaden, ook niet als je op het knopje ?downloaden? klikte, hetgeen me toch een redelijke tactiek leek.
- dat ik graag wilde betalen (?op een eenvoudige en veilige wijze voor u te verzorgen?) voor twee uittreksels uit het GBA, waarna mij werd teruggemeld:
<%@ Page language="c#" Codebehind="wfWelkom.aspx.cs"
  AutoEventWireup="false" Inherits="OHH.Web.Candidate.ASPX.wfWelkom" %>

Ja, kijk, dat AutoEventWireup="false" had ik ook kunnen bedenken. Maar voor de rest ga ik toch maar even langs het gemeentehuis. Koffie drinken met mijn dossierbeheerder. Die regelt wel wat, ook al mag het eigenlijk niet.

Terwijl ik daarmee bezig ben, kunt u wellicht even adviseren welke trouwambtenaar we moeten aanvragen. De VIHB heeft een voorkeur voor Nimet, maar ik wil niet over een nacht ijs gaan.

Anna Karenina.
Kutboek.

Canon, schmanon.
In de tijd die u nu bespaart met het niet lezen van negenhonderd pagina's Tolstoi kunt u zeker twaalf keer Nederland - Armenië kijken.

Eerder: 1, 2.

Pasen ging dit jaar onopgemerkt aan je vader voorbij. Totdat je moeder binnenkwam, op de avond van Tweede Paasdag. Die dag heeft niks met Pasen en alles met vakbonden te maken, maar het is goedbedoeld, dus we rekenen het even mee. Bijna alles in Nederland is goedbedoeld. Als er slachtoffers vallen in dit land, kun je er donder op zeggen dat ze uit goede bedoelingen voortkomen. Voor de afwisseling zeggen mensen soms dat ze iets niet zo bedoeld hebben ? dat is hetzelfde. Bedoelen is een ongelooflijk overbodig werkwoord, eigenlijk.
    Maar goed. Je moeder had een enorm paasei onder haar truitje, dat was wat ik wilde zeggen.

Over de telefoon had ze al aangekondigd dat het heel erg was. Dat zegt ze elke week, sinds we ons hebben voortgeplant. Je moeder is afscheid aan het nemen van haar lichaam. Naar haar verwachting zal jij een uitgewoonde bende achterlaten. Dat is een redelijke verwachting. Jij bent een Tokkie in een socialesectorwoning. Godzijdank zijn de Tokkies weer vergeten tegen de tijd dat je dit leest.

Je moeder heeft ? net als je vader ? er ongeveer dertig jaar over gedaan om tevreden te raken met het eigen lichaam. Nu is ze dertig en mag ze meteen weer afscheid nemen.

Ze nam het eerste afscheid van haar taille. Die taille was de spijker waaraan het hele tevredenheidsproject was opgehangen, dus dat deed extra pijn. Ik zag het niet zo, de verdwijnende taille, maar dat bleek niet relevant.

Eigenlijk begon het met haar borsten. Maar de teloorgang daarvan is fors aangekondigd, met twee luide cupmaten, maar nog niet uitgevoerd. Het is als met oude mensen die net voor ze sterven nog even verrassend energiek opleven.

Toen waren de billen aan de beurt en daarna haar buik. Vreemd genoeg kwam de buik het laatste. Geen wonder dat je moeder wat in de war raakt. (Je vader raakt vooral in de war als hem onverwacht te binnen schiet dat er iets in dat paasei zit.)

Je moeder haalt vaak die scène uit Alien aan, waar een soort aggressief kunstgebit zich een weg baant uit een opgebolde buik. Dit is voor het eerst dat ze een film citeert. Je vader houdt erg van films, dus dit komt de liefde zeer ten goede.

Verder vraagt ze soms of ik het niet erg vind dat ze zo onaantrekkelijk wordt. Natuurlijk ontken ik dat in de twee, drie toonaarden die ik beheers. Je vader heeft overwogen om vaker seks te initiëren, in het kader van ?daden spreken luider dan woorden.? Maar een mens moet zijn eigen beperkingen kennen.

Even voor de goede orde: we zitten nu ongeveer op de helft. Er is dus nog een boel om naar uit te kijken.

Tot later,
M.

Je moeder belde vandaag. Er was weer zo?n slap en glad stukje papier met grijze vlekken gemaakt. En er heeft iemand iets aan je gemeten. Wen er maar vast aan, dat gaat zo nog een hele poos door. Je vader is van de week nog gemeten. Via de telefoon. Dat noemen ze een enquête. Dan beantwoord je wat vragen en uiteindelijk staat dan ergens een getal: 34,1% procent bijvoorbeeld.
    Pappa heeft dan wel eens het gevoel dat hij in een deeltjesversneller zit. Dat is groot apparaat dat hij ooit gezien heeft. Daarin stoppen ze een brokje van iets waaraan ze wat willen meten. Het brokje beschieten ze met een straal. Dan spat er van alles in het rond en dat noemen ze dan bijvoorbeeld subatomaire deeltjes. In het geval van je vader noemen ze het een mening.

Er is dus iets aan je gemeten en het was goed. Dat wil zeggen, de kans is nu één op de boelduizend dat je een bepaalde ziekte hebt. Heel klein dus. Die ziekte willen we graag uitsluiten. Uitsluiten, dat is als je denkt dat er iets niet gaat gebeuren.
    Je zal merken dat mensen het veel belangrijker vinden dat bepaalde dingen niet gebeuren, dan dat bepaalde dingen wel gebeuren. Daar wordt je oud mee, als er dingen niet gebeuren. O, en dat is min of meer het doel in het leven: oud worden. Voor het geval ik dat vergeet te zeggen.

Ik was niet bij de meting, want het zou maar een paar minuten duren. Maar achteraf voelde dat toch een beetje gek.
    Je moeder zei dat je nu op een buitenaards wezen lijkt. Eigenlijk is het andersom: de buitenaardse wezens lijken op jou. Want wij hebben ze verzonnen. Voor de film en zo. Meestal lijken ze op te vroeg geboren baby?s.
    Hoe dan ook, ik blijf je nog mijn amoebe noemen. Zolang ze je in millimeters blijven meten hou ik dat vol. En misschien daarna ook wel. Ik heb nog geen goed koosnaampje. (Ik dacht even aan ?pantoffeldiertje,? dat is een soort familie van de amoebe, maar bij die naam denk ik toch meer aan een grijze professor met een krant en een pijp. Of aan je opa, die houdt ook erg van zijn pantoffels. Je vader moet altijd aan je opa denken als hij pantoffels ruikt.)

Je moeder zag je woest spartelen. Dat heb je dan niet van ons, want je ouders zijn de rust zelve. Maar je moeder was er blij mee. Ze was al een paar dagen niet meer ziek en moe, en dan gaat ze zich zorgen maken. Dat klinkt raar, ik weet het, maar sinds jij bestaat zijn er wel meer dingen omgedraaid. We verheugen ons nu bijvoorbeeld op jaar vol slaaptekort.

Je moeder moest lang wachten in het ziekenhuis. De amoeben die voor je aan de beurt waren lagen nogal stil. En dan kunnen ze niet meten. Gelukkig spartelde jij meteen woest. We waren nu al een beetje trots op je. Het was je eerste prestatie. Papa zal de volgende keer uitleggen wat prestatiedruk is.

Tot later,
M.

Nu ik vrienden over mijn voortplanting heb verteld ? over jou, zeg maar ? krijg ik vaak de vraag hoe ik het vind, mijn aanstaande vaderschap. ?Abstract,? zeg ik dan.

Het belangrijkste bewijs voor jouw bestaan zijn de klachten van je moeder dat ze dik wordt en een slap en glad stukje papier met grijze vlekken. Met haar wijsvinger wees je moeder je aan. Ik vond dat je er uit zag als een amoebe. Ze hoopte dat je die aanduiding nooit zou horen.

      amoe?be (de ~, ~n)
      1 eencellig, vaak parasiterend dier => slijmdiertje

Maar ze wist dat ik gelijk had. Behalve dan dat je meercellig bent ? ik weet niet precies hoeveelcellig.

Om kort te gaan: ik ken je alleen van horen zeggen. Er was een rozig streepje op een plastic stripje en sindsdien werd jij geacht te bestaan. In de wetenschap noemen we dat deductie. O ja: wetenschap, dat is wat je vader doet. Ik weet nog niet hoe ik dat aan je moet uitleggen.
    Je moeder heeft later iets van een hartslag gehoord, maar daar was ik niet bij. Ik weet ook niet of ik zo?n apparaat zou vertrouwen. Ik bedoel: vroeger was me verteld dat je de zee kon horen als je een hand tegen je oor hield. Maar je hoort alleen je eigen bloed, blijkt. Ook mooi, daar niet van.

Verder doen officiële mensen heel serieus over jouw bestaan. Van de week moesten we je naam al invullen op een formulier. Een formulier is een stuk papier waarmee je in het systeem wordt ingepast. Jij denkt waarschijnlijk dat je een geval apart bent, maar daar kunnen we natuurlijk niet aan beginnen. Iedereen vind zichzelf bijzonder.
    Gelukkig kijkt het systeem daar meedogenloos doorheen. Jij zal, hopelijk, geboren worden tegelijk met een boel anderen. Die op jou lijken. Inwisselbaar zijn, eigenlijk. In het ziekenhuis houden ze wel eens een loterij en dan krijgen de pappa?s en mamma?s een willekeurige baby mee naar huis. Niemand die het merkt. Ja, later, als er toevallig een DNA-test wordt gedaan ? omdat je crimineel bent geworden, bijvoorbeeld. Dan blijkt ineens dat je helegaar niet van je eigen pappa en mamma bent. DNA, dat is ook weer zo?n abstractie, net als die grijze vlekken.

Ik dwaal af. We moesten jouw naam invullen. Die weten we natuurlijk nog niet. We hebben al kleren voor je ? met bruine gansjes, bijvoorbeeld ? en we weten al op welke tijdstippen we jou gaan afleveren bij een huis hier twee straten verderop. Maar een naam hebben we nog niet.
    Het formulier dat jou moest inpassen in het systeem was eigenlijk niet zo goed opgezet, want hieraan hadden ze niet gedacht. Er had gewoon een hokje onder moeten staan dat je kon aankruisen als je nog geen naam had. Dan zou je een nummer krijgen. D3490-A12 bijvoorbeeld. Iedereen krijgt uiteindelijk toch een nummer ? ook de amoeben die wel al een naam hebben.

Uiteindelijk vulden we in: Jesus. Dat is een grapje dat we je later wel eens uitleggen. Dan zal pappa ook uitleggen wat katholiek is. Katholiek is bijvoorbeeld dat als er een wedstrijd is wie er het hardst kan fietsen, dat er dan een meneer in een zwarte jurk met een wc-borstel voor de fietsers gaat staan en met die borstel water over de fietsers gooit. Die gaan daar dan harder van fietsen.

Enfin, pappa moet nu aan het werk. Nog één ding: het klinkt misschien een beetje ongezellig, pappa?s gepraat over abstracties en amoeben. Maar wees gerust, als jij je straks een schreeuwende weg baant uit mamma, dan krijgt pappa een sloot dopamine in zijn kop. Helemaal vanzelf. En dan gaat hij vanzelf allemaal warme dingen voelen. Pappa voelt al allemaal warme dingen als hij een paar glazen wijn op heeft, dus door die dopamine zullen we heel gelukkig worden met zijn drieën.

Tot later.
M.