Jaarbalans

Een jongen op het oudejaarsfeestje zei dat Daan en ik hetzelfde aan hadden. Ik keek naar Daans kleren en Daan keek naar mijn kleren. We hadden hetzelfde aan. Op de middag van oudjaar hadden we allebei in de kast gekeken en iets in oranje gepakt bij een donkere broek. Toeval natuurlijk.
    ?En jullie hebben ook nog ongeveer hetzelfde halflange haar,? zei de jongen.
    We keken even naar elkaars haar.
    Ik overwoog iets te zeggen. Dat Daan rood haar heeft bijvoorbeeld.
    ?O,? zei de jongen. Tot zijn eigen verrassing was hij nog niet klaar. ?En jullie vrouwen hebben hetzelfde aan.?
    Daan en ik keken naar onze vrouwen. Ze droegen allebei een zwarte trui, zwarte panty?s en een rokje dat bij navraag aangeduid bleek te worden met de term tweed.
    Vier mensen hadden zonder het te weten elkaar geïmiteerd.
    Op onzekere financiële markten blijkt niet winstmaximalisatie maar imitatie de meest voorkomende tactiek van handelaren. Imitatie garandeert dat je nooit in je eentje verliest. En als iedereen verliest, verliest niemand. Dan gelden andere beschrijvingen ? abstracter en veiliger, zoals ?de markt zakt in.? Slechts een enkeling vindt de kans om in je eentje te winnen opwegen tegen het risico in je eentje te verliezen.
    Ik keek naar de VIHB. Haar trouwring tikte tegen het wijnglas dat ze van tafel pakte. Ik dacht aan het wiegje in de kamer naast ons, waar op dat moment een zuigbaar duimpje van ongeveer een centimeter het meest geruststellende deel van het universum was.
    Ineens had ik het gevoel dat in het afgelopen jaar de balans is verschoven. Vanaf nu is er meer te verliezen dan te winnen. Het was een opwindend soort angst.
    De dag erna, op een winderig perron van Amsterdam Lelylaan, zei de VIHB melancholisch dat ze zich nu niet meer kon veroorloven om zelfmoord te plegen.
    Ik beurde haar op en zei dat als ze er echt voor zou gaan, het nog best zou kunnen.