Verdrinken van een klein dier

Tijdens de vakantie bleek bijzinnen.com stuk te zijn gegaan. Even overwoog ik het zo te laten. Maar ik ben te laf om de stekker er uit te trekken. Verwaarlozen, dat gaat me redelijk goed af. Maar er een einde aan maken, dat voelt alsof ik een klein dier moet verdrinken. Een paar maanden geleden ontdekten mijn vader en ik tijdens een klusje aan het huis een verlaten vogelnest. De jongen waren op sterven na dood, maar toen we het nest optilden hieven ze even hun kopjes omhoog en begonnen ze geluidloos te piepen. Mijn vader zei dat we ze moesten verdrinken. Ik knikte, maar kon mijn ogen niet losmaken van de vogelkopjes. Ze zijn echt niet meer te redden, zei hij. Ik knikte nog een keer. Hij pakte een emmer met water en legde het vogelnest er ondersteboven in. Het nest bleef drijven. Ik werd misselijk. Mijn vader pakte een bosje takken van de gesnoeide heg en duwde daarmee het nest onder water. Zijn bewegingen verraadden een zeker ongemak. Samen keken we naar de emmer. Af en toe borrelde er een luchtbelletje uit de takkenbos naar het wateroppervlak. Er hoopte zich traanvocht op in mijn ogen. Ik schaamde me. Niet voor de emotie zelf, maar voor de hypocrisie ervan. Ik voelde opluchting dat ik de vogels niet hoefde te redden. Ik gaf niks om die beesten en tegelijkertijd werd ik erdoor gegijzeld. Te laf om er een einde aan te maken. Mijn vader zag me en zei nog maar eens dat er echt niets meer aan te doen was. 'Ja nee zeker,' zei ik. Toen schaamde ik me dat hij moest zien wat voor weekdier hij heeft voortgebracht. Ik zie nu al op tegen de tijd dat mijn ouders door ziekte geteisterd gaan worden. Lang geleden heeft mijn vader eens zijn wantrouwen uitgesproken jegens de praktijk van euthanasie. Ik hoop dat hij dat wantrouwen tot het einde toe volhoudt. Afijn. Wat ik eigenlijk wilde zeggen: het weblog is gemaakt. Deze week ga ik elke dag iets schrijven alhier. Gewoon, omdat ik het leuk vind mezelf af en toe in het nauw te drijven.