De debutant

Overal liepen meisjes in strakke t-shirts. Het waren er honderden. Uitgevers blijken te beschikken over een enorm contingent meisjes die bereid zijn zich te hullen in een strak t-shirt met een bedrijfslogo. Of met het woord ?KLUNEN? erop. Misschien is dat wat mensen bedoelen als ze praten over passie in hun werk, dat je met een t-shirt wil rondlopen waarop staat: KLUNEN. Overigens zag ik de meneer die zichzelf in een werkwoord wilde veranderen ook nog. Hij leek erg op de man die in mijn harmonie de schellenboom droeg. Als je geen instrument kon spelen en ook niet in het bestuur zat, kreeg je de schellenboom. Ik had de indruk dat de meisjes met de strakke t-shirts geen inhuur waren. Ze begeleidden auteurs, bemanden stands en deden andere uitgeverachtige dingen. Ik werd ook begeleid. Een medewerkster van de pr-afdeling ? in strak t-shirt ? bracht me van de uitgeversstand naar het podium van het debutantenbal. Op het plein tussen de gebouwen kwam ik Walter en Charis tegen. ?Ik word begeleid,? zei ik, wijzend naar de begeleidster. Van mijn vijf minuten op het podium werd ik enigszins neerslachtig. Ik was weer aan het ratelen. Helemaal begrijpen doe ik het niet. Ik sta voor collegezalen met meer mensen, maar dat is blijkbaar in een ander universum. Na afloop zei mijn vrouw lieve dingen. Je kan veel zeggen van het huwelijk, maar ik vind het prettig dat de taak om te troosten geïnstitutionaliseerd is. Geborgd, noemen ambtenaren dat. Taken moet je borgen. Alsof ze in de bouw werken. Na afloop werd ik weer terugbegeleid naar de uitgeversstand. Verschillende mensen stelden zich voor. Daarna probeerden ze voorzichtig mijn verwachtingen ten aanzien van de impact van een debuutroman te temperen. Ik zei dat ik geen hoge verwachtingen had, hele lage zelfs, maar dat namen ze niet serieus. Leer hen debutanten kennen. Ik ben bang dat ze gelijk hebben. Toen ik met een vertegenwoordiger stond te praten, onderbrak hij ons gesprek om een meneer te begroeten die zich voorstelde als Jaap Scholten. Die naam herinnerde ik me uit een boekrecensie van een paar maanden geleden. Ik stelde me voor en zei dat ik een recensie over zijn boek had gelezen, een positieve recensie. Loze informatie. We zeiden even niets. Toen meldde de vertegenwoordiger dat ik ging debuteren. Tegennatuur is de titel, zei hij. Ik knikte. Zo, zei Jaap. Hij keek me welwillend aan, maar ik wist even niets te zeggen. Dus je bent tegen natuur, zei hij. Nee, zei ik. Het viel weer stil. Nu moet ik natuurlijk iets vertellen over het boek, mijn pitch doen, zei ik. Nee hoor, zei Jaap Scholten, op de toon van: alsjeblieft niet. Toen gingen we overdreven hard lachen. Ik vooral. Thuis zocht ik de recensie op. Hij was vernietigend.