De mond van een ander is een werkplaats

Vanochtend onderging ik iets dat een zenuwbehandeling bleek te heten. De verdoving deed zijn werk. Achteraf werd ik overvallen door warme gevoelens voor de tandarts. Ik weet niet of dat onder de bijwerkingen valt. Toen ik opstond, schudde ik met beide handen de hand van de tandarts. Bij het afscheid deed ik het nogmaals. Uit zijn reactie maakte ik op dat het minimaal een keer te veel was. In het vervolg houd ik me aan deze vuistregel: je eigen mond is intiem, de mond van een ander is een werkplaats.

Sindsdien wacht ik tot de verdoving is uitgewerkt. Er zijn de verwachte effecten – het onvermogen te proeven, vastlopen in woorden met veel medeklinkers en morsen bij het koffiedrinken, omdat mijn mond niet doorhad dat mijn lip de rand van de beker niet raakte. Een onverwacht fenomeen is dat ik nu al enige tijd jeuk heb in het gebied waar ik verder niets voel. Zachtjes krabben en koud water hielpen niet. De jeuk zit in mijn hoofd.