Sinterklaasloze horizon

Er stond een roedel zwarte pieten bij de Plus. Ik telde één roetveegpiet. Het gezelschap had van de ingang een slalomparcours gemaakt. Op het parcours hing een broeierige verveling. Elke passant kreeg commentaar. Jules, mij jongste, kreeg strooigoed aangeboden door een piet. Ze nam het aan. Daarna bood nog een andere piet haar strooigoed aan. Ze schudde haar hoofd en lachte haar innemendste lach. Hoezo niet, vroeg de piet? Hou je niet van snoep? Ze liep door. Opnieuw bood een piet haar snoep aan. Nee? Waarom niet? Hé? Waarom niet? Hou je niet van snoep. Of mag het niet van pappa?

We waren binnen. Daar bleek Sinterklaas te staan. Jules’ lach zat gebeiteld op haar gezicht en haar blik was op een Sinterklaasloze horizon gericht. Toen passeerden we de poortjes en bereikten we de traditievrije zone.

Gelukkig vroeg Sinterklaas niets aan me, zei ze. Want ik geloof niet eens in hem.