Ernstige zaak

Achterin het kleine boekje stond een copyright-tekentje gevolgd door acht puntjes.
     ?Op die puntjes kunnen jullie je eigen naam invullen,? zei de loopbaanontwikkelingtrainer. Hij knikte naar ons, als een vader die de sleutels van de BMW aan zijn zoon overhandigt. Toe maar.

Voorop het boekje stond: ?7 Zonden van je loopbaanontwikkeling ^TM?
De rest van het boekje was nagenoeg leeg. Op zeven pagina?s in het midden stond steeds het woord ?Zonde? met daaronder een groot cijfer. Op andere pagina?s waren kopjes gedrukt. ?De vraag.? Of: ?Het voornemen.? Of: ?De suggesties.?
Het zou een belangrijke dag worden.

We kregen een paar minuten om iets in te vullen onder het kopje: ?De vraag.? Iets waar we mee worstelden in onze loopbaan. Er schoot me geen vraag te binnen. Dat viel onder het kopje ?Weerstand,? vermoedde ik. Het was een beetje droevig. Ik vond mezelf te jong om geen vragen meer te hebben. Misschien was het toch te laat geworden, de voorafgaande nacht.

?Kijk,? zei de loopbaanontwikkelingtrainer. Hij hield zijn handen voor zijn borst, de vingertoppen tegen elkaar. ?Een deel van waar we het vandaag over gaan hebben, hebben jullie misschien al eens gehoord. Maar we staan er vaak niet bij stil. We nemen niet de tijd voor om eens rustig na te denken over waar we staan en wat we nu eigenlijk willen in onze loopbaan. Daarvoor is vandaag. Omdat het goed is om eens wat uitgebreider stil bij te staan bij dit soort vragen.?

Het grote zelfmedelijden was begonnen. We hebben het zo zwaar dat we niet eens meer aan onszelf denken.
Was het maar waar.
Iedereen die ik ken, mezelf incluis, doet niet anders dan nadenken over zichzelf en wat we nu eigenlijk willen. Lekker prevelen in de echoput van de eigen begeerte.

Ik zat nog steeds met mijn potloodje in de aanslag voor mijn vraag, in de hoop mezelf te verrassen. De loopbaantrainer zei dat we de eerste Zonde zouden gaan beginnen. Ik sloeg om naar het blaadje waarop stond Zonde 1.

Het klonk hoopvol. Met zonden kan ik beter uit de voeten.

(verder)