Een hele bevalling

Ik zei dat ik nog onverwerkte emoties had.
Toen ik hoorde wat ik had zojuist gezegd, grijnsde ik voor de zekerheid.
D. en W. knikten ernstig.
Als je net vader bent geworden, is niemand geïnteresseerd in ironie.
Bovendien had ik echt onverwerkte emoties. Al weet ik niet precies wat onverwerkt betekent. Laten we zeggen dat ik emoties had. Ik bedoel maar.
Mijn wijsvinger krabde even aan het logo op het bierglas. Het liet niet los.

De eerste keer was nadat de VIHB een uur of zes hevige weeën had doorgeslikt. Ze zei niets, maar haar blik zakte weg. Ze keek me aan alsof ze onder water glipte en niemand haar vasthield. Er verzamelde zich vocht in mijn ogen. Ik keek naar de VIHB. Ze huilde niet. Dus ik ook niet. We kunnen niet huilen als het er op aan komt.
    Gelukkig zijn er drugs.
    In de zes uur weeën die volgde na de drugs, keek ik een stuk of tien afleveringen van Friends op de laptop. De VIHB wilde niet meekijken.
    ?Nee, bedankt,? zei ze. Ze staarde dromerig naar de witte muur tegenover het bed.
    Op de achtergrond tokte zachtjes de hartslag van Vera ? 150 bpm.

De tweede keer was toen ik door een smal raampje keek hoe de VIHB werd opgebaard op een operatietafel. Er kwamen acht draden uit diverse delen van haar lijf. Een mevrouw in een groen pakje en een monddoekje was bezig een stukje schaamhaar weg te scheren. Een andere mevrouw in een groen pakje en een monddoekje stond een groot deel van het onderlijf in te soppen met jodium.
    Er waren tien mensen in groene pakjes. Plus ik. Plus een mevrouw van de kraamafdeling die zich speciaal met mij bezighield. Ze stond naast me achter het raampje en vertelde wat iedereen deed. Een van de groenepakjesdragers heette de Achtervang. Ik vergat te vragen welke opleiding je daar voor moest doen.
    Het was een angstaanjagend mooi gezicht ? tien mensen in groene pakjes rondom het helverlichte lijf waar ik van hou.
    Een man zette met een viltstift een paar kruisjes en een streep op de buik van de VIHB.

De derde keer was toen ik met Vera terugkwam in de operatiekamer. Ik was meegelopen met de verpleegster die Vera naar de kinderarts bracht in het kamertje ernaast.
    Ik had de navelstreng doorgeknipt. Dat kwam zo: Er werd me een schaar in de handen gedrukt.
    De kinderarts keurde alles goed en ik mocht met Vera terug naar de VIHB.
    Ik boog voorover en toonde het pakketje aan het hoofdeinde van de operatietafel.
    ?Hier is ze,? zei ik.
    ?Ja,? zei de VIHB.
    Het zou een goed moment zijn geweest om te huilen.
    Maar ja.

Een half uurtje later zat ik alleen met Vera in een schemerig kamertje. De VIHB moest nog dichtgenaaid worden. En dan nog een keer dichtgenaaid. En dan nog een keer. Daarna ging ze naar de intensive care.
    Het was stil, in het kamertje waar Vera en ik zaten. Af en toe zei ik wat tegen haar. Het werd ter kennisgeving aangenomen.
    Ik bedacht dat het nu, zonder publiek, met goede afloop, een fijn moment zou zijn om eens wat oogvocht af te voeren. Maar ja.
    Een uur of twee, drie later werd de VIHB het kamertje ingereden waar Vera en ik zaten. Daarna moest ik naar huis. Ik had het gevoel door God en iedereen verlaten te zijn. Nou was God al een poosje weg, maar het werd nu pas vervelend.

De dag erna nam de logistiek alles over. Dat was fijn.
    De VIHB herstelde snel.
    Ze zei dat ik het goed had gedaan.
    ?Hm,? zei ik. ?Een paar massages en een paar seizoenen Friends.?
    ?Ja, het was heel goed dat je die bij je had.?
    ?Echt? Je hebt geen enkele aflevering gekeken.? Mijn plan om de VIHB suf te amuseren gedurende de eerste uren had ongeveer vijftien minuten stand gehouden. Nadat ze voor de vierde keer de zelfde vijf pagina?s van Harry Potter had gelezen, werd het amusementsprogramma voor onbepaalde tijd opgeschort.
    ?Nee, maar jij hebt ze gekeken,? zei ze. ?En dat was fijn. Jij zat daar rustig te kijken, ik hoefde me niet druk te maken om jou.?
    Dames en Heren, mijn bijdrage aan de bevalling van mijn Vrouw: ik keek tien afleveringen Friends.

W. en D. sms?ten vanuit de kroeg. Als ik wilde kon ik nog aanschuiven. In het ziekenhuis liep het bezoekuur voor partners ten einde. Ik zei tegen de VIHB dat ik nog even naar de kroeg wilde. Misschien dat alcohol zou helpen. Maar nee.