Battlefield Zwei

Ik besloot alleen nog maar op Duitse Battlefield servers te spelen.

Op de Britse servers werd het intercomsysteem vooral voor de mededeling: You fuckin’ wanker. Dat was blijkbaar tactisch belangrijke informatie.

Op de Franse servers werd uitgebreid overlegd, maar ik verstond alleen maar: Merde. En: Con. Met Supermarktfrans kom je niet zo ver als je probeert samen te werken in een squad van zes soldaten. De squad leider hoorde ik af en toe roepen: Kluuk? Allo Kluuk?
Dan tikte ik: Yes.
Ik heet KlukKluk, vandaar.
Mijn antwoord was meteen het einde van de conversatie.
Op gezette tijden was er iemand die riep: Raciste!
Je kan niet verwachten dat mensen het verschil lezen tussen KlukKluk en KluKlux als de kogels je om de oren vliegen.
Bovendien vermoed ik dat Pipo de Clown nooit in het Frans is nagesynchroniseerd.
Voor de geldigheid van de beschuldiging maakt het verder niet uit. Een indiaan met een spraakgebrek – ‘Even denken met de hoofd’ – zou het waarschijnlijk niet redden tegen Pim Fortuyn als grootste Nederlander aller tijden. Al weet je het nooit zeker.

Ik kon zo snel geen Nederlandse server vinden waar goed werd samengewerkt in het uitmoorden van de tegenstander. We hebben een kritische, individualistische cultuur. Het schijnt een groot goed te zijn. Misschien dat we daarom de logistiek mogen regelen in Irak.

Toen kwam ik op een Duitse server.
Ik meldde me aan bij een willekeurige squad.
Aan het begin van de ronde, vroeg de squad leader of iedereen hem kon verstaan.
De andere squadleden zeiden: Kein Problem. Of: Alles okay.
Ik zei niks, want ik heb geen microfoon.
Ik tikte: Loud and clear. Maar hij zag het niet.
Toen iedereen behalve ik zich had gemeld, zei de squad leader: And ouwer Dutch men?
Want voluit heet ik KlukKluk[NL], vandaar.
Do you haf ei maik?
Sorry, no mike, tikte ik.
Do you understent better English or German?
German is fine, tikte ik.
Ow, okay, zei hij. In zijn stem lag iets meer teleurstelling dan verbazing.

We speelden Wake Island. Wij waren de Chinezen. De eerste ronde versloegen we de Amerikanen verpletterend. Gute Arbeit, Jungs, besloot de squad leader.

De tweede ronde begon. Flughafen, zei de leider. We spawnden op de luchthaven. Het is de post die het verst van de frontlinie af ligt. Maar wel de meest cruciale post op het eiland. De andere 25 Chinezen in ons team spoedden zich naar het front en begonnen punten te scoren. Ik sprong in de tank van de squad leader en bemande het machinegeweer op de koepel.

We reden een paar rondjes over het vliegveld. De vier anderen liepen wat doelloos rond. Er was geen Amerikaan te zien. Af en toe vloog een straaljager over die probeerde ons te bombarderen.

De squad leader hoopte dat we het hem niet übel namen, maar hij vond dat we hier onze verdediging moesten opzetten. Het was immers de belangrijkste post.
We reden nog wat rondjes.
Als we een paar meter buiten de post kwamen, draaide hij de tank weer om en reed terug.

Een paar minuten stopte hij de tank en zei: Lass uns dass mal demokratisch machen. Hij vroeg wie er voor was om het vliegveld te blijven verdedigen. Als jij dat een goed idee vindt, dat bewaken we het vliegveld, zei een van de squadleden. De rest viel bij. Dit was het meest gedisciplineerde squad dat ik ooit had meegemaakt. Vijf vreemdelingen die een vreemde leider volgen.

We reden enkele rondjes.

Toen brak de hel los. Een Black Hawk en een tank waren door de frontlinie geglipt. Een paar Amerikanen parachuteerden uit de helicopter en namen posities in rond de vlag. De stem van de squad leader klonk iets nerveuzer, maar toch kalm. Een voor een noemde hij de posities waar hij Amerikanen zag. Hij hield de tank buiten bereik van de anti-tankraketten. Wij renden er op af. Ik was een hospik en reanimeerde mijn gevallen kameraden. Die bedankten me dan steevast, ook al zaten we midden in een hektisch vuurgevecht. Ik kreeg warme gevoelens in de buikstreek.

Na een minuut of vijf hadden we de aanval afgeslagen. De rest van de ronde kregen de Amerikanen geen poot meer aan de grond.

Gute Arbeit, Jungs, zei de squad leader.
Ik selecteerde de uitspraak ‘Zeer goed’ in het menu.
Mijn karakter zei: Hen Hao!
We waren immers de Chinezen.
Ik wilde nooit meer weg van deze server.

Toen tikte de VIHB op mijn schouder dat de pannenkoeken klaar waren.
Het werd een emotioneel afscheid.
Sie joe, Kloek. Biss bald.