Zonder lekken

Ik stond in de deur en hield een usb-stickje omhoog tussen duim en wijsvinger. Met mijn andere hand streek ik mijn das recht. Ik keek even of ik roos zag liggen op mijn linkerschouder, maar als je kleurenblind bent biedt een gemêleerd bruin pak te weinig contrast voor het signaleren van hoofdhuid. Het kon echter niet anders dan dat er roos lag. Ik blies over mijn schouder, zo stil mogelijk. Het gesprek was goed gegaan, maar dat was nog geen reden om te verslonzen.

De man keek op van zijn bureau. Zijn computer stond weggedraaid van het grote raam. Met reden. We waren op de achttiende verdieping van hun hoofdkantoor en het raam bood een hypnotiserend uitzicht over Amsterdam.
?Dat gaat niet werken,? zei hij ? en knikte naar mijn opgestoken hand. ?We kunnen geen usb-sticks gebruiken op onze computers.?
?Dat hebben jullie dan beter geregeld dan onze vrienden van Defensie,? zei ik.
Ik wachtte op een lachje. Met mij kun je lachen.
?Ach,? zei de man bedrukt. ?Voor lekken hebben we de ondernemingsraad.?
Hij stond op en keek onwillekeurig door het raam.
Hij bevroor en staarde een ogenblik naar buiten.
Daarbuiten, daar was het.
Iets.
Zonder lekken.