Twee minuten

Het was bijna acht uur. Ik vroeg me af of ik de twee pitten moest uitzetten om te gedenken. Ik probeerde in te schatten hoe oneerbiedig pruttelende pannen waren voor de overledenen. Toen realiseerde ik me dat de elektrische kookpitten minimaal twee minuten heet blijven na uitschakeling. Het leek mij dat de doden daar begrip voor hadden.

Ik stopte met het snijden van de courgette en luisterde naar de trompet die the last post speelde. Ik ging even op de bank zitten.

Vorig jaar zat ik om tijdens dodenherdenking in een trein tussen Tilburg en Eindhoven. De trein remde en stond precies om acht uur stil. De volgende twee minuten keek ik naar twee mensen op een parkeerplaats. Ze stonden met de handen in de zij naast hun auto. Hun ogen gingen heen en weer tussen de geopende kofferbak en een reusachtige zak compost die ze zojuist in het tuincentrum naast het spoor hadden gekocht.

Het is mooi dat het vrede is.
Maar af en toe een beetje oorlog doet je beseffen dat compost geen vanzelfsprekende zegening is.

Na twee minuten ging de trein weer rijden.
De zak paste nog steeds niet in de kofferbak.

Dit jaar stond ik na twee minuten op van de bank en liep terug naar de courgette.
Ik zou zweren dat ik licht ontroerd was.