Knippen en plakken

Er arriveerde een mailtje met een verzoek. Of preciezer: een uitnodiging – maar het voelde hetzelfde.
Ik besloot vriendelijk maar beslist te weigeren.
Dat voelde goed. Ik verkeer in een fase waarin ik meer voldoening haal uit de dingen die ik niet doe.
Daarna besloot ik dat ik nu even geen zin had om terug te mailen.
In zekere zin was ik altijd al goed in dingen niet doen. Alleen heette het vroeger procrastinatie en ging het gepaard met schuldgevoelens.

Die schuldgevoelens ben ik inmiddels kwijt.
Ik mis ze.
Schuldig voelen betekent dat ik iets beters van mezelf verwachtte. Of in ieder geval op iets beters hoopte.
Blijkbaar verwacht of hoop ik dat niet meer.
Dat heet dan berusting.
In literatuurrecensies wordt vaak met sympathie gesproken over romanpersonages die in iets berusten, alsof dat een prestatie is.
Dat zegt wellicht iets over de fase waarin de recensent verkeert.
Persoonlijk heb ik meer bewondering voor stug volgehouden ontkenning dan voor berusting.

Afijn.
Ik beantwoordde het mailtje niet meteen.
Toen bedacht ik dat ik lang geleden eens iets geschreven had dat min of meer aan het verzoek voldeed.
Ik beantwoordde het mailtje en zei dat ik de uitnodiging graag aannam – en knipte en plakte mijn eerdere tekst in het mailtje.
Mijn werk als wetenschapper bestaat ook steeds meer uit het knippen en plakken uit eerdere teksten. Soms denk ik dat ik de komende dertig jaar het werk van de afgelopen tien jaar blijf knippen en plakken. Daar voel ik me steeds minder schuldig over. Helaas.

Hoe dan ook, de uitnodiging was van mevrouw Mis, oudgediende onder de lezers van Bijzinnenpuntcom. Zij heeft met enkele collega’s het plan opgevat om honderd mensen te laten schrijven aan hetzelfde verhaal. Ze had gevraagd of ik het openingsstuk wilde schrijven. Dat is inmiddels geknipt en geplakt op dit adres. Vervolgafleveringen kunt u, als ik het goed begrepen heb, alhier indienen.