Luitenant Kolonel Petrov

Gisteravond zei mijn vrouw dat ze niemand wist die haar inspireerde.
Ze schrok er zelf een beetje van.
Op haar schoot lag een vragenlijst voor iets dat een ontwikkeltraject heet, geloof ik.
Van die bijeenkomsten waar kantoorwerkers geleerd wordt hun arbeidsproductiviteit te verhogen door te praten over inspiratie en passie.

Bij vraag 5 dienden drie namen genoteerd te worden van mensen die haar inspireerden.
Mijn naam kon ze niet noteren, beweerde ze, omdat ik bij vraag 2 al opgevoerd werd als “een familielid” die haar sterke en zwakke punten moest opsommen.
Ik zei dat ze heus wel inspirerende mensen wist, maar dat ze nu murw was omdat ze de hele dag over inspiratie gepraat had.

Ik keek naar het formulier. Het coachingsbureau beloofde dat met hun hulp “je de architect wordt van je eigen toekomst.” Ik dacht aan een tekentafel en daarna aan formulieren voor het aanvragen van een bouwvergunning. Wellicht heb je onder de toekomstarchitecten ook Rem Koolhazen, met spraakmakende ontwerpen waarvan de daadwerkelijke realisatie bijzaak is. Mijn toekomstarchitectuur speelt zich meer af in het bereik van de dakkapellen en fietsschuurtjes.

Mijn vrouw legde het formulier weg en meldde dat ze alvast naar bed ging.
Ik zei dat ik nog even de laatste samenvattingen bleef kijken van de KNVB-beker. Op dat moment werden de hoogtepunten getoond van de Treffers/Kegro tegen ASWH.

Vanochtend las ik een bericht over een man die op 26 september 1983 de wereld had gered door niets te doen. Ik belde mijn vrouw op en zei dat ik iemand had gevonden voor haar lijst.

[[popup:stanislav_petrov.jpg:stanislav_petrov.thumb_copy1.jpg::center:0]]