Oneindig
Ik liep de afgelopen twee dagen het marskramerpad. Van Leiden, door de veengebieden in het Groene Hart, naar Breukelen, net boven Utrecht. Het bracht me door vreemde landschappen. Gisteren was er de mist die alles isoleerde en tegelijkertijd een oneindige ruimte schiep. Dingen zweefden in een uniform vlak zonder randen. Vandaag kwam de regen en werd de oneindigheid horizontaal. Uitgestrekte akkers en weilanden. Fabrieksmatig ingerichte ruimte die door de schaal iets bovenmenselijks krijgt. Boerderijen en bomen zijn rafeltjes aan de einde van de vlakte. Het enige dat de nabijheid van leven verraadde was de sporadische strook strontlucht en zo nu en dan een passerende tractor.
Aan het einde van de middag viel ineens mijn schoenzool eraf. Morgen dus noodgedwongen huiswaarts.