Blindenstok

Aan het einde van de kerstvakantie startte mijn vrouw een opruimoffensief. Eerst de kamer van de jongste, daarna was de oudste aan de beurt. Een Pinterest moodboard werd al snel in de steek gelaten en ingeruild voor actie. Wasmanden met knutsels, schoolwerkjes en paardenposters naar de afvalbak. Meubels werden verplaatst, kleren gesorteerd. Met de jongste keek ze zelfs een presentatie van opruimgoeroe Kondo. Op de negenjarige maakte het verhaal een nogal bovennatuurlijke indruk. Ja, dan moet je bijvoorbeeld een trui pakken iets in jezelf horen dat pang zegt en als je dat niet hoort dan moet je dank je wel zeggen tegen die trui en hem weggooien.

Mijn vrouw is van de grote beweging. Toen ik de kerstboom naar de achtertuin had versleept, liep ze met de stofzuiger min of meer dezelfde route. Ze zwaaide heen en weer met de buis als ware het een blindenstok. In de hand van een blinde die probeert te ontsnappen aan een groep hooligans.

Tussendoor werd er voor twee dagen gekookt en bereidde ze diverse werklunches.

Uiteindelijk werd het wat ongemakkelijk. Ik was van de weeromstuit ook gaan opruimen, maar deze achterstand kon ik niet meer inlopen. Gelukkig leek de keuken op een locatie van een kookwedstrijd voor ADHD’ers die halverwege ontruimd was wegens een bommelding. Dat kon ik dan straks mooi even aan kant maken.

Ik maakte haar een compliment voor de heldhaftige inspanningen. Zoals zij een week eerder tegen me had gezegd: ik zie wel hoeveel meer je doet, deze week. Ik wil dat je weet dat ik het zie. Daar was ik blij mee.

Gezien worden, daar draait het blijkbaar om. Desnoods als dienstbare sloof. Ik zou liever gezien worden als mature lustobject met een verrassend jeugdig lichaam, maar dat hoeft ook weer niet elke maand.