De zakdoek

Camping, Hautes Alpes, de avond van de finale. Naast ons keek een gezin met drie zoontjes naar het kleine televisieschermpje dat de campingeigenaar voor de gelegenheid buiten had gezet, op een wit plastic tuintafeltje naast de receptie. De familie keek grotendeels zwijgend naar het scherm. Alleen het oudste jongetje kreunde of steunde af en toe, zij het op merkwaardige momenten. Als een Italiaanse pass niet aankwam, bijvoorbeeld.

Tijdens de penalties, kwam de familie eindelijk tot leven. Maar de enige die uit zijn stoel sprong toen Trezeguet zijn penalty tegen de lat schoot was het oudste jongetje. Hij juichte en maakte met zijn armen een pompend gebaar. Daarna ging hij weer zitten. Frankrijk stond op het punt te verliezen. Elke daarop volgende Italiaanse penalty ging er in en telkens juichte de jongen.

Na de laatste penalty, die het Italiaanse kampioenschap een feit had gemaakt, sprong de jongen op en begon aan een hele serie pompende uithalen met de armen, terwijl zijn heupen stotende bewegingen naar de hemel maakten. Elke stoot werd begeleid door een hartgrondig Yes.

Toen de serie voltooid was, vroeg hij aan zijn moeder een zakdoek. Hij was nog van de leeftijd dat je moeder het wonderbaarlijke logistieke vermogen heeft om elke denkbare benodigdheid onmiddellijk uit de handtas te kunnen opdiepen.

De moeder gaf hem een zakdoek. De jongen liep naar zijn jongste broertje en bood hem de zakdoek aan. Met grote moeite onderdrukte hij een grijns. Het jongste broertje keek even van de zakdoek naar zijn oudere broer en weer terug. Toen verborg hij zijn betraande gezicht in de grote sjaal van het Franse elftal die de hele avond over zijn schouders had gehangen.