Losse eindjes

1.
In februari stuurde ik tien zwerfboeken het land in. Opvallend patroon: alle mannelijke ontvangers, op een na, schreven een reactie en stuurden het boek verder. Alle vrouwen zwegen en hielden het boek zelf in bezit. Verklarende theorettes zijn welkom.

2.
Ik kreeg bericht dat er een nieuwe database werd gelanceerd waarin wetenschappers elkaars publicaties kunnen opzoeken. Het systeem heet NARCIS. Revenge of the nerds.

3.
Over narcisme gesproken, ik voelde me gevleid toen Wilders aan het begin van zijn campagne tegen de elite een eervolle vermelding schonk aan “bestuurskundedoctorandussen met designerbrillen”. Ik kijk al jaren uit naar het moment waarop mijn ogen voldoende verslechterd zijn om ook een designbril te kunnen aanschaffen. Blijkbaar zit ik in het juiste vak. (Inmiddels zijn alle doctorandussen toegelaten tot de elite. Pietsje vulgair.)

4.
Ik mag maximaal twee uitroeptekens per jaar gebruiken. Maar die regel is ernstig in verval geraakt in de e-mailcorrespondentie met enkele vrouwen. Ik las een aardig stuk over de voorliefde van vrouwen voor het uitroepteken. In mijn geval dwingt dat wederkerigheid af. Ik wil niet zuinig overkomen. Esthetische offers zijn daarvoor gerechtvaardigd. Als de keuze bestaat uit gierig of smakeloos, dan kies ik smakeloos.

5.
Heel af en toe leer je iets kennen dat je met terugwerkende kracht gaat missen. Zo ontdekte ik pas recent de columns van Peter Middendorp. Hij hangt elke dag rond op het Binnnhof en schrijft daar over nieuwsonwaardige situaties. Stylistisch doet het denken aan wijlen Bril, maar voor Middendorp staat iets anders op het spel. Hij tast af hoe hij zich moet verhouden tot wat ik maar even 'de politiek' noem. Aftasten vormt een belangrijk onderdeel van mijn levensgeluk. Het is een poos geleden dat ik jaloers was op iemands baan.

6.
Ik wil u niet dwingen de laatste recensies van mijn roman te lezen door ze hier uit te meten. Mocht u toch benieuwd zijn, er zijn enkele nieuwe besprekingen toegevoegd aan de betreffende pagina.
     Verder is er serieuze interesse van buitenlandse uitgevers. Dat verraste mij ook, ja. Op dit moment laat het Nederlands Literair Productie- en Vertalingenfonds een hoofdstuk vertalen – niet het openingshoofdstuk, maar "De Verkeerde Natuur", over het bezoek aan het boerenechtpaar op het eiland. De hoop is dat daardoor iemand zal toehappen. Ik reken nergens op. Dat probeer ik, althans. Hoop is toxisch in hoge concentraties.